A Asemblea Xeral da ONU, por medio da resolución 54/134 do 17 de decembro de 1999, (aprobada por 60 gobernos), designou o 25 de novembro como “Día Internacional da eliminación da violencia contra a muller” para acabar con este gran problema social, que “abarca actos que causan dano ou sufrimento físico, sexual ou sicológico, así como ameazas, coacción ou privación da liberdade, tanto na vida pública como na vida privada”.
A data elixida está relacionada co brutal asasinato, o 25 de novembro de 1960, pola policía secreta do ditador Leónidas Trujillo, das tres irmás Mirabal (na República Dominicana).
Lembremos que se entende por violencia contra a muller, que pode ser sexual, física e psicolóxica, e inclúe os seguintes supostos:
• matrimonio infantil.
• mutilación xenital.
• trata de persoas (escravitude, explotación sexual).
• violencia por parte dunha parella ou expareja (malos tratos físicos e psicolóxicos, violación conxugal, femicidio).
• violencia sexual e acoso (violación, actos sexuais forzados, insinuacións sexuais non desexadas, abuso sexual infantil, matrimonio forzado, axexo, acoso nas rúas e cibernético etc.).
Esta violencia deteriora a saúde física, sexual e psicolóxica das mulleres en todas as etapas da súa vida, afectando á súa educación, emprego e oportunidades (con maiores riscos para mulleres e nenas migrantes, indíxenas ou con discapacidades, en situacións de vulnerabilidade ou crise humanitarias).
Segundo os datos de Nacións Unidas, a violencia contra nenas e mulleres segue sendo, a nivel mundial, unha das violacións de dereitos humanos máis estendidas e xeneralizadas.
E, cando - tanto a ONU como a Organización mundial da Saúde (OMS) - obteñen datos, o resultado é desolador. A nivel global, estímase que:
Cada 11 minutos asesínase a unha muller.
Na maioría dos casos, o agresor é a parella. En todo o mundo, case un terzo (27%) das mulleres (entre15-49 anos) que tiveron unha relación de parella informan sufrir algún tipo de violencia física e /o sexual por parte da mesma.
A violencia contra a muller (especialmente a sexual e a exercida pola súa parella) constitúe un grave problema de saúde pública e unha violación dos dereitos humanos do colectivo feminino.
A violencia pode afectar negativamente á saúde física, mental, sexual e reprodutiva das mulleres e, nalgunhas contornas, pode aumentar o risco de contraer o VIH.
As estimacións mundiais publicadas pola OMS indican que ao redor dunha de cada tres mulleres (falamos dun 30%) no mundo sufriron violencia física e/o sexual de parella ou violencia sexual por terceiros polo menos unha vez na súa vida.
En 2022 unhas 48.800 nenas e mulleres morreron como consecuencia da agresión de membros da súa familia, parella ou expareja.
Ademais, os datos obtidos indican que este problema social agrávase co cambio climático e os conflitos, e que se intensifica en distintos ámbitos, incluído o lugar de traballo, e a contorna dixital, e, con demasiada frecuencia, segue sendo silenciada por sistemas que facilitan, ademais da impunidade dos agresores, a vergoña e a estigmatización das vítimas.
Esta violencia contra a muller pode previrse. Os sectores educativos e sanitarios teñen unha función importantísima que desempeñar para educar en igualdade os primeiros, e, os segundos, para proporcionar atención integral de saúde ás mulleres que sofren violencia, e como punto de entrada para derivalas a outros servizos de apoio que poidan necesitar.
E, por suposto, o ámbito empresarial ten moito que achegar. Tanto con protocolos internos contra calquera tipo de violencia e/o acoso nos centros de traballo, como coa súa colaboración e compromiso na difusión, información e formación sobre a materia, e incluíndo nas súas políticas empresariais a tolerancia cero e o absoluto rexeitamento contra calquera tipo de violencia.
Porque a solución radica en que todos os sectores da sociedade se impliquen para acabar coa impunidade, adoptando plans de acción e investindo en solucións para a súa prevención e eliminación.
Non hai que esquecer que a violencia contra a muller segue sendo un obstáculo para a igualdade, o desenvolvemento e a paz, así como para o respecto dos dereitos humanos.
A promesa dos Obxectivos de Desenvolvemento Sostible (ODS) de non deixar que ninguén quede atrás, non poderá cumprirse sen primeiro poñer fin á violencia contra mulleres e nenas.
Ti, que estás a ler este artigo, tamén podes axudar: implícate e non mires cara a outro lado.
igualdade@ceg.es
981 555 888
